Het Internationaal Kamermuziekfestival Schiermonnikoog is er weer, met een origineel programma ★★★★☆

Het ruikt er naar koffie en groentesoep. Hotel van der Werff is het hoofdkwartier van het Internationaal Kamermuziekfestival Schiermonnikoog dat voor de twintigste keer op het Waddeneiland plaatsvindt. Het hotel zit vol festivalbezoekers en musici. ’s Ochtends ontbijt je met zijn allen, dan waaiert iedereen uit naar verschillende locaties voor concerten, masterclasses en natuurexcursies. ’s Avonds vind je elkaar weer aan de bar.

Zaterdagavond maakt zich op een nat klinkerstraatje het silhouet van een muziekinstrument los. Een contrabas wandelt naar cultureel centrum De Stag. Het is de bas van Concertgebouworkestlid Olivier Thiery. Waar Thiery grote indruk mee maakt, is het vierdelige, op Schakespeare-sonnetten gebaseerde Mélancholia van Philippe Hersant (73).

De sombere sfeer van de Engelse toneelschrijver wordt door Hersant naar een angstaanjagender niveau getild: het lage gebrom van de contrabas doet je maag bijna omdraaien. Gesnok aan snaren die zo hard terug klappen dat de hele klankkast nagalmt, een biggelende zigeunertraan in jazzy pizzicato – Thiery en zijn bas laten ons verwonderd achter.

Trombonist Sebastiaan Kemner dreigt en explodeert in I was like wow van Jacob ter Veldhuis. De titel verwijst naar wat door het hoofd schoot van een Amerikaanse soldaat die diende in Irak. Je ziet documentaire beelden van hem geprojecteerd wanneer hij zijn beenprothese een schoen aantrekt, de trombone huilt zacht.

Een paar uur later kiest de Belgische pianist Julien Libeer voor een assertieve en ferme aanpak van de eerste helft van boek een van Bachs Das Wohltemperierte Klavier. Hij laat de preludes parelen, of speelt ze juist plechtig als een koraal. Zijn fuga’s zijn helder en gedreven.

Het Trio Elizabeth bestaat uit jonge musici die elkaar kennen van de Brusselse Muziekkapel Koningin Elizabeth. Van de Hongaarse componist Ernst von Dohnányi (1877-1960) spelen ze de Serenade, waarin allerlei opgewonden dansritmes door elkaar tuimelen. De musici spelen goed en gaan gretig in elkaar op.

Op maandagochtend, met waterige zonnestralen door de ramen van de Grote Kerk, speelt pianist Jorian van Nee (21) voor het eerst de pianosonate die hij zelf schreef tijdens de lockdown. Van Nee studeert nog piano aan het Conservatorium van Amsterdam. Hij won eerste prijzen bij het Prinses Christina Concours voor zowel piano als compositie. Zijn Pianosonate blijkt een woeste reactie op de coronastilte – een doorgedraaide mix van kittige jazz en breedvoerige romantiek, snoeihard gespeeld over de hele breedte van het klavier. Het middendeel, Stilleven, klinkt als hoe Van Nee en velen met hem het stille leven gelaten moest accepteren.

Op Schiermonnikoog wordt die schade ingehaald. Origineel geprogrammeerde muziek op een mooi eiland, vrolijk publiek en straks weer dat biertje aan de bar.